Goreccy herbu Dolega z Krzywinia

Szewna jest drugą co do wielkości miejscowością w gminie Bodzechów.Gmina Bodzechów to duża i rozległa gmina w południowo - wschodniej Polsce w województwie świętokrzyskim. Bodzechowa i wsi wchodzących obecnie w skład gminy bodzechowskiej sięgają odległych czasów. Bodzechów powstał za panowania dynastii Jagiellonów. Pierwszy zapis źródłowy o Bodzechowie pochodzi z 1414 roku. Był wtedy Bodzechcow, który należał do Bodzechca herbu Rawicz. Z pierwotnej nazwy Bodzechcow ukształtowała się później nazwa Bodzechów. W ciągu wieków, Bodzechów jako wieś i gmina oraz należące do niej sołectwa przechodziły różne okresy historyczne w dawnym powiecie opatowskim i historii dawnego województwa kieleckiego. Od 1795 roku Bodzechów i okolice pozostawały w zaborze austriackim, od 1809 w Księstwie Warszawskim, a od 1815 w Królestwie Polskim. Ciekawe są wzmianki o Bodzechowie sprzed ponad 100 lat. Wieś Bodzechów, leżąca nad rzeką Kamienną w powiecie opatowskim parafii Denków, w 1880 roku posiadała 9285 mórg rozległych gruntów dworskich, wzorowe gospodarstwo, urząd gminy, szkołę początkową, znaczne zakłady fabryczne i górnicze, jak kopalnie rudy, wielki piec, fryszerki i kuźnice. W 1897 roku założone zostały Zakłady Górniczo - Hutnicze znane również jako Zakłady Żelazne „Bodzechów". W Bodzechowie istniała też Cegielnia Towarzystwa Akcyjnego. W gminie bodzechowskiej znajduje się 27 wsi. Są to: Bodzechów, Przyborów i Wólka Bodzechowska, Goździelin, Romanów, Denkówek, Jędrzejów, Miłków, Gromadzice, Szewna, Podszkodzie, Szwarszowice, Mirkowice, Szyby, Broniszowice, Kosowice, Mychów i Kolonia, Świrna, Jędrzejowice, Chmielów, Sarnówek, Dębowa Wola Nowa i Stara, Sudół i Magonie. Sama wieś Bodzechów liczyła w 2000 roku 1795 mieszkańców, zaś cała gmina około 13000. Funkcję wójta gminy od 23 grudnia 1992 roku pełni mgr Jerzy Murzyn. Władze Gminy Bodzechów kładą duży nacisk na rozwój infrastruktury technicznej. W ciągu ostatnich lat gmina Bodzechów bardzo się zmieniła. W Bodzechowie nie ma już dawnych wiejskich i piaszczystych dróg, po których jeżdziły dworskie i chłopskie furmanki czy bryczki. Teraz nawierzchnie dróg i ulic są utwardzone i pokryte asfaltem. Coraz mniej jest starych, drewnianych domów z przełomu XIX i XX wieku, pamiętających dawne czasy, dawnych ludzi i historię gminy. Na miejscu starych domów powstały murowane wille i nowoczesne budynki o ciekawej miejskiej architekturze. Bodzechów to nowoczesna, zmodernizowana gmina, w której jest sieć wodociągowa, gazowa i telefoniczna. Każda szkoła w gminie jest skomputeryzowana, w każdej jest Internet. Na najbliższe lata zaplanowano między innymi wybudowanie oczyszczalni ścieków i sieci kanalizacyjnej, poprowadzenie ścieżki rowerowej przez miejscowość Bodzechów oraz komputeryzację Urzędu Gminy, budowę hali sportowej przy Gimnazjum w Szewnie (wybudowana 2007r.) Na terenie gminy bodzechowskiej i w Bodzechowie znajduje się wiele zabytków i obiektów historycznych, które świadczą o bogatej historii i przeszłości tego regionu Polski.

W północnej części gminy w sołectwie sudolskim znajduje się rezerwat archeologiczny „Krzemionki Opatowskie", na terenie którego znajduje się jedna z największych w Europie neolitycznych kopalni krzemienia pasiastego.

http://www.krzemionki.pl/index.shtml

Na powierzchni około 400 ha zlokalizowano ponad 700 pionowych szybów od 3 do 11 metrów głębokich z zachowanymi śladami stemplowania, otworami i filarami. Z krzemienia pasiastego wyrabiano siekiery i dłuta. Opuszczone ok. 3500 lat temu kopalnie porosły lasem, który dotrwał w pierwotnym stanie aż do początków XX w. Kopalnia została odkryta w 1922 r. Jednak dopiero w 1985 roku została oddana pierwsza, a w 1990 druga podziemna trasa turystyczna prowadząca przez pogłębione neolityczne korytarze. Można tutaj zwiedzić kopalnię, wyrobiska górnicze i szyby sprzed 4 tysięcy lat, szyby z podziemiami oraz ciekawe wystawy związane z historią kopalni. Wybudowany skansen - wioska neolityczna uatrakcyjnia pobyt w rezerwacie, ukazując realia codziennego życia mieszkańców osad z epoki kamienia. W 1995 roku Krzemionki zostały wpisane do rejestru rezerwatów przyrody. Na południe od Bodzechowa znajduje się rezerwat Lisiny Bodzechowskie - las mieszany porastający wąwozy lessowe na prawym brzegu Kamiennej. W drzewostanie występują 120-letnie lipy i sosny oraz 200-300-letnie dęby.ło ludzi wie o tym, że Bodzechów i jego okolice to miejsce, w którym Witold Gombrowicz spędził dzieciństwo.Tak pisał w swoim "Dzienniku": Moja matka z domu Kotkowska. Bodzechów, gniazdo ich rodzinne


Dzieje Szewny sięgają kilku wieków. Wieś leży w gminie Bodzechowskiej powiatu ostrowieckiego na pograniczu Przedgórza Iłżeckiego i Wyżyny Sandomierskiej w pobliżu Ostrowca Świętokrzyskiego. Wzmianki o Szewnie pochodzą z początku piętnastego wieku. Zapis z 1402 wymienia nazwę tej wsi jako Shewna. Jej nazwa pochodzi od prasłowiańskich wyrazów określających teren błot i trzęsawisk, na których tak nazywano tworzone dawniej osady położone jakby na chwiejącym się gruncie. W kronikach historycznych Jana Długosza występuje już obecna nazwa Szewna. W połowie piętnastego wieku Szewna jako wieś kościelna należała do biskupa krakowskiego a jakaś jej część do kanonii kieleckiej. Kroniki podają, że w 1578r. w Szewnie było 12 łanów kmieciowych, 4 karczmy biskupie z ziemią, z których dziesięciznę w postaci 15 grzywien płacono plebandzie kieleckiej. W dawnej, Szewnie oprócz chłopów kroniki wymieniają 4 zagrody z rolą, 3 zagrody bez ziemi, jednego komornika, 8 biednych i dwóch rzemieślników. W skład Szewny wchodziły wtedy 22 osady. Z kronik historycznych Jana Długosza wynika, że w 1440 roku Szewna miała kościół drewniany pod wezwaniem św. Mikołaja, którego fundatorem był kanonik kielecki ksiądz Stanisław Czajka, herbu Dębno z Nowego Dworu. Szewieński kościół drewniany z XV wieku został rozebrany, na jego miejscu powstał obecny kościół murowany, którego fundatorem w 1746 roku był proboszcz parafii szewieńskiej ks. Stanisław Pisulewski, który zmarł w 1800 roku. W czasie potopu szwedzkiego w 1657 roku przez Szewnę przeszły wojska szwedzkie, które splądrowały wieś i kościół szewieński. Kościół został okradziony i znieważony przez Szwedów. Zniszczono szafkę z kielichami i olejem świętym, obrazy i ołtarze. Skradziono srebra i inne wartościowe rzeczy. Plebania była trzykrotnie podpalana. Nieprzyjaciele zniszczyli także parkan koło kościoła, zabrali piszczałki z organów. Podarli także chorągwie kościelne. W czasie najazdu na Szewnę Szwedzi zamordowali proboszcza szewieńskiego ks. Szymona Kocha, który był jednocześnie proboszczem w Kunowie. Szewna w przeszłości należała do gminy Częstocice, które z kolei należały do parafii szewieńskiej. Szewna słynie także z dawnych kopalni rud żelaza, kopalni glinki ogniotrwałej oraz szkoły początkowej. Wieś Szewna należała do klucza kunowskiego majątku biskupów krakowskich. Akty w parafii zachowane są od 1797 roku. W AP w Kielcach są dwie księgi chrztów z tej miejscowości za lata 1695 - 1797. Naprzeciwko kościoła, po drugiej stronie drogi, znajduje się powstały pod koniec XVIII wieku cmentarz. Na wbudowanej w jego mur kaplicy zwraca uwagę napis:


"Bóg widzi
czas ucieka
śmierć goni
wieczność czeka".

fot. Stara chałupa sąsiada Mazurów w Szewnie Dolnej położona kiedyś nieopodal rzeki Kamionki




Parafia kolegiacka pw. św. Michała Archanioła w Ostrowcu Św.



Do tej parafii należały na pocz XX wieku obok części Ostrowca także okoliczne miejscowości: Karolinów, Kuźnia, Piaski, Kolonia Miłkowska, Kurzacze, Rzeczki, Wymysłów, Dębowa Wola. Graniczyła z parafiami: Denków, Szewna. Kunów, Sienno, Bałtów, Ćmielów. Należała do dekanatu opatowskiego diecezji krakowskiej. Niedawno powiększona o część terytorium parafii Szewna. Częstocice włączone administracyjnie do Ostrowca w 1954 roku (najstarsza w Królestwie Polskim cukrownia) należały też do parafii Szewna.


Powstanie parafii i kościoła

Ostrowiec Świętokrzyski w roku 1997 obchodził czterechsetlecie swego istnienia. Jako datę jego powstania przyjęto rok 1597, kiedy to Jakub Gawroński, herbu Rawa, właściciel wsi Ostrów sprowadził osadników, zezwolił na karczowanie lasu, wyznaczył rynek i place pod budowę kilkunastu domostw. Za to został postawiony przed sądem ziemskim w Sandomierzu z powództwa dziedzica Miłkowa Jana Chocimowskiego, który przez to samowolne działanie na terenie wspólnie użytkowanej puszczy ostrowskiej czuł się pokrzywdzony.

W ciągu swoich dziejów miasto różnie nazywano; początkowo Ostrów, Ostrowiec i Tarnowiec, następnie Ostrowiec, Ostrowiec nad Kamienną, Ostrowiec Kielecki, a od 1937 roku nosi nazwę Ostrowiec Świętokrzyski.

Parafia, w przeciwieństwie do miasta, posiada oficjalny dokument swego powstania. Wystawił go w Opatowie, dnia 2 sierpnia 1614 roku, kolejny właściciel Ostrowca, książe Janusz Ostrogski, kasztelan krakowski. Niektórzy na podstawie tego dokumentu wnioskowali o dacie założenia miasta opierając się na zawartym w nim określeniu "Ostrowiec noviter a nobis erecti.". Książę Janusz Ostrogski na wzgórzu w pobliżu rzeki Kamiennej wybudował kościół, być może na miejscu stojącej tu wcześniej kapliczki. 8 sierpnia 1614 r. Biskup Walerian Łubieński z Wołoszczyzny z upoważnienia Biskupa Piotra Tylickiego z Krakowa kościół konsekrował pod wezwaniem Archanioła Uriela. Kościół posiadał trzy ołtarze: główny pod wezwaniem Archanioła Uriela i dwa boczne pod wezwaniem św. Wawrzyńca i Marii Magdaleny.

Rozbudowany został dopiero w latach 1924-1938 (podniesiono i przedłużono nawę główną, dobudowano nawy boczne, kaplicę pogrzebową, salę bracką, zakrystię oraz wzniesiono okazałą wieżę. Nad nawą środkową i dwiema kaplicami wybudowano 3 wieżyczki. Pozostałością pierwotnego kościoła są części murów prezbiterium i nawy. Dachy kościoła pokryte były dachówką. Dachówka z dolnego dachu została potem zastąpiona ocynkowaną blachą, zaś na górnym dachu blacha miedzianą). W 1944 r. arch. Józef Jamroz (zm. 1985 r.) wykonał ołtarz główny z kamienia.

Parafia liczyła mniej niż tysiąc osób, choć swym zasięgiem terytorialnym obejmowała nie tylko Ostrowiec, ale także sąsiednie osady (na początku XX w. Karolinów, Kuźnię, Piaski, Kolonię Miłkowską, Kurzacze, Rzeczki, Wymysłów, Dębową Wolę). Graniczyła z parafią Denków, Szewna. Kunów, Sienno, Bałtów, Ćmielów. Należała do dekanatu opatowskiego diecezji krakowskiej. Powstała z terytorium parafii Szewna.



Ostrowiecka świątynia w latach 1614-1923


Ostrowiecki kościół doznał zniszczenia w czasie potopu szwedzkiego. Zniszczenia dokonały wojska księcia siedmiogrodzkiego Jerzego Rakoczego, który przebywał na zamku w Ćmielowie. Wtedy też zniszczony został kościół w Szewnie, gdzie został zamordowany tamtejszy proboszcz.

Po potopie szwedzkim kościół został odbudowany. W roku 1672 Biskup Andrzej Trzebicki dokonał rekoncyliacji czyli powtórnego poświęcenia po dokonanym zbezczeszczeniu, a zgromadzony w parafialnej świątyni lud powierzył opiece nowego patrona św. Michała Archanioła. W ołtarzu wielkim umieszczono obraz Niepokalanego Poczęcia N.M.P. zdobiony koronami i srebrnymi wotami, a w bocznych ołtarzach uczczono św. Annę i św. Kazimierza Królewicza. Obok kościoła znajdowała się dzwonnica i kostnica zaś teren wokół kościoła wykorzystywany był jako cmentarz i ogrodzony.

Sto lat później, dziedziczka dóbr ostrowieckich Konstancja z Denhoffów (z pierwszego męża Sanguszkowa, z drugiego męża Rogalińska) znana z pobożności, dokonała przebudowy i modernizacji świątyni. Prace budowlane trwały jeszcze po jej śmierci. Przebudowy dokończył w roku 1803 jej spadkobierca książe Józef Klemens Czartoryski. Nie zrealizowano do końca zamierzonego dzieła, nie wybudowano dwóch wież. Przerwano ich budowę na wysokości gzymsu wieńczącego. Wieże zakończono dwoma cebulastymi kopułami. Pomiędzy wieżami usytuowana została kruchta. Całość przykrywał dwuspadowy dach, oddzielny dla nawy i prezbiterium pokryty gontem. W roku 1896 wikariusz parafii ks. Feliks Latalski, zastępujący przez długie lata chorego ks. proboszcza Romana Majewskiego, usunął zbutwiały gont i pokrył dach cynkową blachą.



Budowa obecnego kościoła


Z racji wzrastającej liczby mieszkańców Ostrowca, a tym samym wiernych parafii św. Michała zaistniała potrzeba budowy większego kościoła. Myśl tę podjął ks. Jan Naulewicz, proboszcz parafii św. Michała w latach 1902-1910. W roku 1904 zwrócił się do inż. architekta Stefana Szyllera z Warszawy z propozycją zrobienia projektu rozbudowy istniejącego kościoła.

W zbiorach archiwalnych Muzeum Historyczno-Archeologicznego w Ostrowcu Świętokrzyskim znajdują się fotokopie projektu przebudowy kościoła św. Michała noszące datę 3/16 sierpnia 1904 r. Dotyczą niezrealizowanej pierwszej wersji przebudowy. Natomiast w Archiwum Akt Nowych w Warszawie przechowywany jest komplet dokumentacji przebudowy noszący datę 1924 r. Dystans 20 lat dzielący powstanie tych dwóch różnych projektów dotyczących przebudowy tego samego kościoła można wyjaśnić okolicznościami: dyskusją nad projektem, dalej wybuchem pierwszej wojny światowej i z pewnością brakiem stabilizacji gospodarczej i trudną sytuacją materialną parafii.

Rozbudowę kościoła rozpoczął ks. proboszcz Wacław Wodecki w 1923 r. posługując się pierwszą wersją projektu, a od 1924 wersją zmienioną. Nie jest wiadomo co zaważyło na tym, aby tych zmian dokonać. Powstała piękna bryła kościoła, która w swojej architekturze łączy motywy stylistyki późnorenesansowej z barokowymi.

Stary korpus kościoła został całkowicie wtopiony w bryłę nowej świątyni. Nawa główna, trójprzęsłowa, oparta została na zarysie starych murów zewnętrznych. W części posłużyły one do uformowania filarów oddzielających ją od nowych dobudowanych naw bocznych. Powstał w ten sposób trójnawowy, trójprzęsłowy, bazylikowy korpus poprzedzony od zachodu czworoboczną wieżą, z przylegającymi do niej od południa sienią i składzikiem, a od północy kaplicą pogrzebową. Prezbiterium jednoprzęsłowe zamknął architekt półkolistą absydą, sytuując przy nim od północy zakrystię i pomieszczenie dla bractwa. Od południowej strony prezbiterium architekt zaprojektował kaplicę, którą przykrywa kopuła z latarnią. Kaplica ta otrzymała połączenie korytarzowe z zakrystią, obiegającą od zewnątrz po łuku absydę.

Fundusz budowy kościoła stanowiły: ofiary składane na tacę, ofiary zbierane przez członków Komitetu Budowy Kościoła od mieszkańców parafii w ich domach, ofiary złożone do puszek, a ustawiane w różnych zakładach pracy i różnych instytucjach, ofiary złożone przez różne firmy i osoby indywidualne, dochód z urządzanych zabaw, loterii itp. Były też zaciągane pożyczki. Pewnie z racji różnych trudności ks. proboszcz Wacław Wodecki zrezygnował z funkcji proboszcza ostrowieckiej parafii przenosząc się na takie samo stanowisko do Staszowa. Dalszą budowę kościoła kontynuował ks. Tadeusz Szubstarski, który przybył do parafii w roku 1934.

Obydwu proboszczów w budowie kościoła wspierał Komitet Budowy Kościoła. Zachowała się księga zebrań komitetu od dnia 15 marca 1928 r. do dnia 7 stycznia 1939 roku. Do komitetu należały osoby wysoko postawione w mieście jak np. Tomasz Głowacki, Stanisław Saski, Adam Mrozowski, Wacław Pilitowski, Stefan Siemiątkowski, Jan Pietrzykowski, Ignacy Leszczyński, Franciszek Kostucha, Czesław Słupczyński, Teofil Reszczyk, Antoni Gomuła, Jan Morawiecki, Mieczysław Iwaszkiewicz, Zygmunt Filus, Maciej Krzos, Waleria Makarewicz, Zofia Mrozowska, Stanisław Michoński, Michał Sokół oraz inni. Z komitetem współpracowali inżynier Tadeusz Rekwirowicz i Maciej Turno.



Legenda na temat powstania kościoła Św. Mikołaja w Szewnie.


Legenda głosi, iż dawno temu na miejscu dzisiejszej świątyni stał mały drewniany kościółek, który został zniszczony. Na jego miejscu wybudowano kościół, który zachował się do dzisiaj. Jednak tą tezę mówi nam również historia. Według legendy wiele lat przed powstaniem drewnianego kościółka, w jego miejscu mieszkała dwójka staruszków. Byli to ludzie starzy i schorowani, nie oczekiwali już niczego od życia. Nie mieli oni dzieci, nie byli też bogaci, nie pochodzili z żadnego rodu szlacheckiego. Mieszkali w małej chacie, nie zawadzając nikomu. Aby zapewnić sobie utrzymanie uprawiali ziemię i hodowali trzodę chlewną. Pewnego razu jedna ze świń przekopując ziemię w poszukiwaniu pożywienia nieopodal chaty wykopała coś, co przypominało gliniany garnek. Gospodarz zainteresował się tym, gdy otworzył garnek i zajrzał do środka jego starym zmęczonym życiem oczom ukazał się przepiękny i zarazem niezwykły widok. Starzec ujrzał w garncu złote dukaty pochodzące z Rzymskiej epoki. Staruszkowie postanowili wspólnie, że dołożą wszelkich starań, aby w miejscu znaleziska powstał w przyszłości kościół, a trzeba tu wspomnieć, iż byli to niezwykle religijni ludzie honoru. I tak jakiś czas po zdarzeniu powstał drewniany kościółek, którego miejsce 200 lat później zajął dzisiejszy kościół. Na pamiątkę tej legendy w nawie bocznej kościoła wisi świński łeb.

fot. Kościół w Szewnie widziany z okien domu dziadków

Ksiądz Marcin Popiel


Marcin Popiel urodził się 21 III 1904 roku w Kurozwękach, w dawnym powiecie stopnickim, województwie kieleckim. Pochodził z rodziny ziemiańskiej - Popielów herbu Sulima z przydomkiem Chościak. Z tej rodziny pochodziło wielu ludzi wybitnych i zasłużonych dla Kościoła w Polsce. W rodzinie Popielów Marii z Mańkowskich (1878-1962) i Pawła Popiela (1870-1936) była piątka dzieci: Maria, Zofia, Jadwiga, Stanisław. Matka była osobą bardzo religijną. Dzięki niej, przed wojną, do posiadłości w Kurozwękach zjeżdżali artyści, pisarze, ludzie wybitni. Ojciec Paweł zajmował się przede wszystkim hodowlą koni. Dzieci Popielów otrzymały staranne i kompletne wykształcenie. Marcin jako najstarszy syn miał dziedziczyć majątek, stąd najpierw nauka i matura w gimnazjum Klasycznym Nowodworskiego w Krakowie, a potem roczny w majątkach rodzinnych w Wielkopolsce, które jako wzorcowe miały służyć młodemu dziedzicowi w zdobywaniu doświadczenia. W 1923 roku Marcin Popiel wyjechał po dalsze nauki do Wiednia, gdzie zdobył wiedze z dziedziny prowadzenia gospodarstw, a potem przeniósł się do Nancy we Francji. I tym razem była to szkoła o profilu leśnym. Dyplom i stopień inżyniera nostryfikował w Szkole Głównej Gospodarstwa Wiejskiego w Warszawie w 1927 roku. Służbę wojskowa odbywał w Grudziądzu, Stargardzie, Zambrowie i Tarnowie. Przez osiem lat od 1929 do 1937 roku zarządzał majątkiem w Kurozwękach i Kotuszowie. We wrześniu 1937 roku wstąpił do seminarium duchownego w Sandomierzu. Z myślą ta nosił się już wcześniej. Decyzję podjął u swego kierownika duchowego ks. prof. Konstantego Michalskiego, rektora UJ. Po wybuchu wojny Marcin przedostał się przez Wisłę i w Seminarium Duchownym we Lwowie kontynuował przez półtora miesiąca studia duchowne. Po wkroczeniu Sowietów do Lwowa, wrócił do Sandomierza. Za zgoda biskupa opuścił seminarium, aby zająć się rodziną i majątkiem. W 1944 roku władza ludowa na mocy dekretu o reformie rolnej brutalnie usunęła z pałacu kleryka Marcina wraz z matką i rodziną. Wypędzeni znaleźli przytułek na plebani w Wiązownicy. Marcin Popiel wrócił do seminarium i 15 XII 1945 roku w Sandomierzu przyjął święcenia kapłańskie.parafii Szewna przybył 12 I 1946 roku i związał się z nią i z Ziemią Świętokrzyską na ponad 45 lat życia. W rozległej parafii, jaką była Szewna ks. Marcin już w 1946 roku zaczął odprawiać Msze Święte poza świątynią parafialną. Na początku w szkole, a potem w zbudowanej kaplicy w Chmielowie. Później stanęły kaplice w: Gromadzicach, Jędrzejowie, Jędrzejowicach i Mirkowicach. Wszystkie te kaplice budowane były bez zezwolenia władz, dlatego księdza dotknęły liczne kolegia karne, grzywny pieniężne i brutalne szykany władz komunistycznych. Do udręczone przez wojnę ludności, wśród której było tak wiele wdów, sierot wojennych, tak dużo biedy, wyszedł ks. Popiel z ofiarnym sercem i dłoniom. Już w 1946 roku zorganizował pierwsze w dziejach Szewny przedszkole, któremu na pół roku odstąpił swój pokój, by później umieścić je w Domu Katolickim. Założona przez niego Stacja Opieki nad Matką i Dzieckiem codziennie karmiła około 150 niemowląt i dzieci oraz służyła opieką fachowych pielęgniarek. W 1963 roku otrzymał godność Szambelana Tajnego Jego Świątobliwości Pawła VI, czyli prałata. Był jednym z pierwszych w Polsce, który rozpoczął w parafii duszpasterstwo rodzin, organizując w tym celu Poradnictwo Rodzinne. Urządzony przez księdza Dom Katolicki służył nie tylko do ćwiczeń duchowych, ale i akcji diecezjalnych Studium Duszpasterskiego. Został odznaczony Złotą Odznaką Towarzystwa Walki z Kalectwem. W czasie stanu wojennego, dzięki znajomościom ks. Prałata, do Szewny napływały z Francji obfite dary, także leki, dzięki czemu utworzono tam aptekę darów. W 1985 roku Jan Paweł II mianował go Protonotariuszem Apostolskim, czyli Infułatem. Cztery lata później, ks. Infułat, został wpisany do Księgi Zasłużonych dla Ostrowca Świętokrzyskiego. Umarł 22 VII 1991 roku. W imieniu całego społeczeństwa ostrowieckiego nad trumną przemawiał prezydent miasta Lech Janiszewski. Lokalna prasa, informując o jego śmierci, nazwała go “Piewcą Hymnu Miłości”. Ksiądz Infułat Marcin Popiel został pogrzebany na cmentarzu parafialnym w Szewnie wśród swoich parafian.
Obecnie w Szewnie jest szkoła podstawowa, przedszkole i gimnazjum. Dyrektorem szkoły podstawowej jest mgr. Marian Łyjak, a dyrektorem gimnazjum mgr Irena Faryna. Zajęcia w szkole prowadzą nauczyciele dysponujący dużymi kwalifikacjami dydaktycznymi. W Szewnie mieści się także kościół pod wezwaniem św. Mikołaja, filia Biblioteki Publicznej oraz biblioteka szkolna a także Ośrodek Zdrowia, Apteka, Lecznica Zwierząt, Gminny Zakład Gospodarki Komunalnej oraz wiele różnych firm i kilka sklepów. Wieś jest zgazyfikowana i stelefonizowana.

fot. Kurozwęki

Bliższe informacje o zamku Popielów w Kurozwękach pod adresem:

http://www.bizony.com/

fot. Szewna - cmentarz

fot. Widok z kamienia piaskowcowego leżącego nad Kamionką na Szewnę Dolną (widok w stronę Gromadzic oraz na Pasmo Jeleniowskie Gór Świętokrzyskich)

fot. Okolice Szewny za Gromadzicami w stronę Gór
Świętokrzyskich

fot. Kamień piaskowcowy w Szewnie Dolnej nad Kamionką