Goreccy herbu Dolega z Krzywinia

Wspomnienie

Pamiętam chwilę, kiedy dziadek Henryk Górecki wspominał o swoim dalekim spokrewnieniu z rodziną Mickiewiczów. Często zastanawiałem się jak to jest możliwe. Okazuje się, że Tadeusz Górecki (1825 – 1868) – syn Mikołaja Antoniego Góreckiego - oficera wojsk polskich, kawalera Legii Honorowej, a także Weroniki Eydziatowicz oraz wnuk Walentego Góreckiego - wojskiego wileńskiego oraz Reutówny, ożenił się z córką Adama Mickiewicza – Marią. Mieli oni synów Ludwika (okulistę zamieszkałego w Paryżu) i Adama oraz córkę Helenę. Jak wiadomo Adam Mickiewicz przyjechał do Wielkiego Księstwa Poznańskiego w połowie sierpnia 1831 roku. Po krótkim odpoczynku zamierzał się udać do ogarniętego powstaniem listopadowym Królestwa Polskiego, zamiaru tego jednak nie zrealizował. Kiedy znalazł się nad pograniczną Prosną, powstanie chyliło się już ku upadkowi. Poeta pozostał w Wielkopolsce przez ponad pół roku. Gościł w wielu pałacach i dworach, poznając kraj i ludzi. Było to jego ostatnie spotkanie z ojczyzną. Lista miejscowości, w których przebywał na pewno, jest dość długa. Znajdowały się na niej:

Kopaszewo – wpis Mickiewicza do sztambucha ówczesnej właścicielki
Honoraty Skórzewskiej już w sierpniu 1831 roku.
Bielewo k. Kościana ok. połowy października 1831 roku.
Choryń – styczeń i luty 1832 roku
Lubiń – w kościele klasztornym jest fotel celebransa pochodzący z Kopaszewa,
na którym według tradycji miał siadywać Mickiewicz podczas odwiedzin w
tamtejszym pałacu.
Osiek
Śmiełów – sierpień/wrzesień 1831 roku
Lubonia
Oporów
Drzewce koło Ponieca
Krzekotowice
Skoraszewice między Krobią a Kobylinem
Konarzewo, Kawcze, Łaszczyn, Sarbinowo i Zakrzewo
Objezierze, Łukowo i Budziszewko - na pn. od Poznania

W wielu innych miejscowościach pobyt poety, choć nieudokumentowany jest wielce prawdopodobny.

fot. portret Henryka Góreckiego



Antoni Gorecki (ur. 1787 w Wilnie, zm. 18 września 1861 w Paryżu) – polski poeta, satyryk i bajkopisarz, powstaniec listopadowy i uczestnik wojen napoleońskich. Pochodził z rodziny szlacheckiej pieczętującej się herbem Dołęga. Był synem Walentego i Anny z Reuttów. W latach 1802-1805 kształcił się na wydziale literatury Uniwersytetu Wileńskiego. W czasie studiów poznał się i zaprzyjaźnił się z Lelewelem. Przekradł się do Księstwa Warszawskiego i zaciągnął do polskiego wojska. W latach 1809-1812 brał udział w kampaniach napoleońskich, a w latach 1815-1818 wiele podróżował. W roku 1830 uczestniczył w powstaniu listopadowym, udział w którym zakończył w randze pułkownika. Publikował wiele swoich wierszy i bajek w czasopismach, także u swoich przyjaciół, Bruno Kicińskiego czy też w "Wiadomościach Brukowych". Był członkiem Towarzystwa Szubrawców. Na emigracji od 1834 roku. Osiadł w Paryżu gdzie przyjaźnił się z Mickiewiczem, a jego syn Tadeusz ożenił się z Marią, córką Mickiewicza. Był pod wpływem Towiańskiego, później stając się jego zaciekłym wrogiem. Wydał 11 tomików wierszy i bajek. Napisał m.in.: Krakowiaki ofiarowane Polkom (1816), Poezje Litwina, Bajki i poezje nowe. Autor Hymnu do Boga o zachowanie wolności – obecnie zwrotek do pieśni "Boże, coś Polskę". Mickiewicz włączył jego bajkę Djabeł i zboże do III części Dziadów. Zmarł w Paryżu i został pochowany na cmentarzu Montmorency w Paryżu

fot. adnotacja z Biblioteki Kórnickiej