Góreccy herbu Dołęga
Krewni
Turkiewiczowie
Rodzina prababci Marianny Turkiewicz (matki Henryka, Wacława, Zenona i Janiny Góreckich oraz żony Franciszka Góreckiego)
źródło: Archiwum Archidiecezjalne w Poznaniu, mikrofilm 166 poz 5; rok 1878 wpis 90
Żona Antoniego Turkiewicza ur. 2.VI.1850 r.
(AAP; mkr 166 poz. 3)
to
Agnieszka Sztul
urodziła się ok. 1860 roku w Białczu Starym.
Dzieci Antoniego Turkiewicza i Agnieszki Sztul:
1. Antoni (ur. 1878r.)
2. Stanisława (1879) mkr 166 poz 5; 1879/70
3. Teodora (1882) mkr 166 poz 5
4. Marianna (1884.07.16) mkr 166 poz 5; 1884/50
5. Pelagia (1886) mkr 167 poz 2; 1886/74
6. Franciszka (1888) mkr 167 poz 2; 1888/70
7. Cecylia (1890) mkr 167 poz 2; 1890/70
8. Franciszek (1892) mkr 167 poz 2; 1892/76
9. Antonina (1895) mkr 167 poz 2; 1895/10
10.Kazimierz (1896) mkr 167 poz 2; 1896/12
11. Józef (1898.03.16) mkr 167 poz 2; 1898/26
12. Stefan (1900) mkr 167 poz 2; 1900/59
Rodzice pradziada Antoniego Turkiewicza ur. 2 czerwca 1850 roku
to :
Tomasz Turkiewicz i Józefa Masłowska
W Bazie Małżeństw zawartych w Wielkopolsce od roku 1820
znajduje się akt ślubu Antoniego Turkiewicza i Agnieszki Sztul (rok 1878 wpis 3).
oraz akt ślubu Tomasza Turkiewicza i Józefy Masłowskiej (rok 1848 wpis 16)
fot. Rodzina Turkiewiczów
----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Wykaz szlachty powiatu lidzkiego
w XIX w.
Źródło
Czesław Malewski Rody szlacheckie w powiecie lidzkim na Litwie w XIX wieku.
Wydawnictwo CZAS, ul. Didźioji (Wielka) 40, 2001 Wilno, Litwa
tel/fax +370-2-12-38-38, Wilno 2002
Powiat Lidzki w pierwszej połowie XIX wieku zamieszkiwało około 80 tys. mieszkańców. Zawierał w 1828 r. 23 parafie rzymsko - katolickie: lidzką, białohrudzką, nieciecką, jelnieńską, żyrmuńską, woronowską, bieniakońską, osowską, ejszyską, nacką, raduńską, zabłocką, wasiliską, wawiórską, iszczołnską, żołudzką, lacką, nowodworską, szczuczyńską, różankowską i dziembrowską, szejbakpolską, koleśnicką. Parafie te należały do dwóch dziekanatów: lidzkiego i raduńskiego.
Wykaz alfabetyczny szlachty powiatu lidzkiego guberni wileńskiej XIX wieku oraz nazwa herbu (lub bez nazwy herbu); herb własny oznacza, że nazwa herbu jest identyczna z nazwiskiem i przeważnie herb należy do tej jednej rodziny; nazwy mające dopisek "odm." są odmianą herbu podstawowego. Spis szlachty powiatu lidzkiego wykonany został na podstawie metryk kościelnych XIX wieku z 23 parafii, które są wiarygodnymi dowodami pochodzenia szlacheckiego wyżej wymienionych rodzin. Nazwa herbu podana na podstawie dokumentów Heroldii Wileńskiej różnych lat. Wymieniłem nie wszystkie z powodu braku wielu dokumentów w Państwowym Archiwum Historycznym Litwy.
Powiat lidzki obecnie to część rejonu solecznickiego na Litwie oraz rejon lidzki na Białorusi.
Indeks
Wykaz osób w źródle występujących najczęściej z podanymi informacjami: data potwierdzenia szlachectwa przez Heroldię wileńską oraz miejscowości które zamieszkiwała rodzina z podaniem parafii.
Indeks zawiera 800 osób.
A-...-...-T-...-Z
Tabeński h. Łada
Talkowski
Talmont
Tarnowski
Tietianiec h. Ślepowron
Tołoczko h. Pobóg
Towgin h. Leliwa
Truszyński
Tubielewicz h. Bawola Głowa
Tukałło h. Śreniawa
Turczyński
Turkiewicz h. Suszyński
Turski h. Gryf
Tupulski
Tyszkiewicz h. Leliwa
Tyszko h. Trzaska
Tyzenhauz h. Bawół
fot. fotografia ślubna pradziadków Krzysztofa Gronostaja - Józefa Turkiewicza i Marianny Szmais.
Po stronie panny młodej rodzice Józefa - czyli pra pra dziadkowie Antoni Turkiewicz oraz Agnieszka Sztul.
fot. "Antoniostwo Turkiewiczowie" - Antoni Turkiewicz i Agnieszka Sztul
----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Współautorem podstrony jest mój krewny Krzysztof Gronostaj. Wszystkie dane dotyczące rodziny naszych pradziadków (prababki Marianny Turkiewicz oraz jej brata i zarazem pradziadka Krzysztofa - Józefa Turkiewicza), zostały wyciągnięte ze zbiorów Archiwum Archidiecezji Poznańskiej. Dane uzupełnione w oparciu o bibliotekę Góreckich i Masłowskich. Pokrewieństwo odnależć można w drzewie genealogicznym:
"Drzewo Góreccy vs Masłowscy"
----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Rodzina Bizieli z Osiecznej (niem. Storchnest)
- rodzeństwo Julianna oraz Jan
Prababcia Julianna Biziel - żona pradziadka Marcina Góreckiego - córka Franciszka Biziela i Marianny z domu Peykert była siostrą dr Jana Biziela. Oboje urodzeni w Osiecznej. Jan Biziel (ur. 12 października 1858 w Osiecznej, powiat leszczyński, zm. 4 lutego 1934) – lekarz polski, działacz niepodległościowy i społeczny, radny miejski, Honorowy Obywatel Bydgoszczy od 1930. Pochodził z rodziny chłopskiej. Studiował medycynę na niemieckich uniwersytetach w Lipsku i Gryffi, gdzie doktoryzował się. Rozpoczął praktykę lekarską w Chełmnie; tam pod okiem Ludwika Rydygiera, późniejszego profesora Uniwersytetu Jagiellońskiego, uznanego chirurga, udoskonalał i nabywał doświadczenia w zakresie wiedzy medycznej. Po kilkuletniej praktyce pod Wrocławiem, w 1906 przeniósł się do Bydgoszczy. Jesienią 1918 został mężem zaufania Tajnego Komitetu Obywatelskiego. 16 listopada wybrano go prezesem Polskiej Rady Ludowej na miasto Bydgoszcz. W czasie Powstania Wielkopolskiego leczył i operował (także w prywatnych domach) rannych powstańców. Wystawiał fałszywe dokumenty i potajemnie przenosił ze szpitala do polskich domów tych, którym groziła kara śmierci za dezercję z armii pruskiej. Gdy 19 stycznia 1920 Niemcy przekazywali Bydgoszcz w polskie ręce, był jednym z polskich przedstawicieli i świadków tej historycznej chwili. 20 stycznia jako prezes Polskiej Rady Ludowej witał chlebem i solą wkraczające do miasta polskie oddziały wojskowe. W latach 20. mieszkał w Bydgoszczy przy ul. Cieszkowskiego 3/1. Prowadząc praktykę lekarską, aktywnie działał w Towarzystwie Przemysłowym, Towarzystwie Rzemieślników i wielu innych. Założył Księgarnię Bydgoską. Był członkiem Narodowego Stronnictwa Ludowego. Wspierał działania na rzecz przyłączenia Pomorza Gdańskiego do Polski. W okresie międzywojennym był przewodniczącym Rady Miejskiej Bydgoszczy. W 1930 został wyróżniony tytułem Honorowego Obywatela Bydgoszczy. Od 1990 r. jego imię nosi Szpital Wojewódzki w Bydgoszczy.
fot. Grób dr Jana Biziela
fot. Doktor Jan Biziel - informacje na łamach prasy
fot. Siostra Jana Biziela - Julianna z mężem Marcinem Góreckim - Krzywiń
--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Rodzina Kurków z Góry nad Notecią
Jan Chrzciciel Kurek urodzony 13.06.1875r.w Górze zmarły 10.11.1957r w Mosinie z zawodu kolejarz. Miejsca pobytu: Góra n. Notecią, Berlin, Lipsk, Czarnków, Wronki, Mosina. Żona Marta z Pertków ur.4.12.1882r. w Antoniewie zmarła 22.12.1963r w Mosinie. Ślub Jana i Marty 4.05.1902r. w Lipsku. Oboje pochowani w Mosinie w rodzinnym grobie Kurków i Góreckich. Drzewo genealogiczne rodziny Kurków włączone jest do drzewa "Masłowscy vs Góreccy"
List od Pani Marii Sołtysiak:
"Serdecznie witam osobę, która zebrała dane rodu. Ja zbieram dane rodu Sołtysiaków, ale niestety nie mam takiej dokumentacji. Nie szukałam Waszego profilu. Po raz kolejny wystukałam Góra nad Notecią i po raz pierwszy zobaczyłam Wasz profil. Ponieważ nazwisko Kurków nie jest mi obce, gdyż córka Teofila Sołtysiaka i Heleny z domu Dymek, Józefa ur.1891 lub 1892 wyszła za mąż za Marcina Kurka. Mieszkali oni w Górze. Żyje ich najstarsza córka Konstancja. Córka Kurków- Benigna ur.w 1932 r. wyszła za mąż za Henryka Pertka ur.w 1934 r. i pozostała w Górze Oni z kolei mieli dwóch synów Tomasza i Piotra. Piotr ur. w 1965 r. mieszka w Górze. Nie wiem czy ma on zdjęcia starego domu, bo wiem że jest tam już nowy dom i wybudował go Piotr. Piotr mieszka na ojcowiźnie Sołtysiaków. Wśród moich znajomych wszyscy Kurkowie to potomkowie Józefy i Marcina Kurków. Nie wiem czy moja informacja bedzie przydatna dla Was. Dotąd zebrałam dane potomków Teofila Sołtysiaka a teraz usiłuję zebrać dane dotyczące jego rodzeństwa. Napewno będzie to bardzo trudne. Na NK szukając krewnych, wymieniając informacje spotkałam kilka osób, które też tworzą drzewa swoich rodów. Pozdrawiam Maria Sołtysiak, której przodkowie pochodzą z Góry n.Notecią"
Opis herbu
W czerwonym polu tarczy biały kogut ze złotym grzebieniem i złotym podbródkiem, oraz złotymi szponami, obrócony w prawą heraldycznie stronę stojący na zielonej murawie. Nad hełmem korona szlachecka, a nad nią umieszczony klejnot w postaci takiego białego koguta, ale z rozpostartymi skrzydłami. Interesującym- zabytkowym dziełem średniowiecznego rytownictwa jest wizerunek Herbu Kur wykonany w 1543 roku przez Sebalda Behama
Geneza herbu
Heb Kur pojawia się w polskiej heraldyce około 1500 roku. Najwcześniejsza wzmianka pochodzi z 1496 roku Zbiór Nazwisk Szlachty Piotra Nałęcza-Małachowskiego. Wtedy gdy Król Polski Jan Olbracht zrównał w prawach szlachtę mazowiecką z koronną. Tak późne pojawienie się Herbu Kur w polskiej heraldyce tłumaczyć należy i tym że na terenach Mazowsza herby zgodne z europejską tradycją kształtowały się poprzez wiek XV aż do połowy XVI wieku, a więc najdłużej spośród ziem polskich.
Rody herbowe
Większość rodzin posługujących się tym herbem występuje na Mazowszu w powiatach: ostrołęckim, wołomińskim, stanisławowskim. Są to rodziny posiadające wspólny rdzeń nazwiska -Kur- takie jak: Kur, Kurek, Kurski, Kurzewski, Kurakowski, Kurowski, Kurzyna. Te rodziny posiadają wspólny pień genealogiczny - wywodzą się bowiem od jednego przodka, noszącego znane na Mazowszu w XII wieku imię przezwiskowe Kur. Najwcześniejszy dokument pergaminowy potwierdzający ten fakt dotyczy nabycia wsi mazowieckiej o nazwie Dojazdowo (Doiasdovo) z roku 1239, przez Kura, sygnowany pieczęcią przez Księcia Mazowieckiego i Sandomierskiego Bolesława I. Dokument znajduje się w zbiorach pergaminowych A.G.A.D. pod sygnatura 6433. Ponadto herbem Kur posługują się: Karszeńscy, Horodyńscy, Szaprowscy i Bossowscy.
Kur (herb szlachecki)
Kur (Kur Biały, Kokot) – polski herb szlachecki, z okresu panowania Jagiellonów. Wymieniony z nazwy i zilustrowany w: Herby Rycerstwa Polskiego Bartosza Paprockiego w 1584 roku, a następnie przez Szymona Okolskiego w Orbis Polonus splendoribus coeli, triumphis mundi, pulchritudine animantium condecoratus, in quo antiqua Sarmatorum gentiliata pervetusta nobilitatis insignia etc. specificantur et relucent – w pierwszym tomie dzieła, wydanym w Krakowie w 1641 roku. Za tymi autorami wspominany jest i graficznie przedstawiany w późniejszych unikatowych armoriałach, takich jakHerby Królestwa Polskiego przez Jana Aleksandra Gorczyna... z 1658 r., w Kleynoty abo herby państwa y rycerstwa powiatow y miast głownych Korony Polskiey y W. X. L. według obiecadła dla pamięci łacnieysey polozone wydane w Krakowie w 1630 roku, a wraz z przytoczeniem daty nobilitacji – 1496, przez Piotra Nałęcz-Małachowskiego w księdze Zbiór Nazwisk Szlachty, wydanej – Lublin 1805. Herb ten używany był również i wcześniej na ziemiach polskich pod alternatywną nazwą "Kokoty", świadczą o tym pieczęcie na dokumentach sądowych Szymbana Tadera, datowanych na rok . Najsłynniejszym przedstawicielem rodu, który posługiwał się herbem Kur był Mikołaj Kiczka archidiakon gnieźnieński – doktor dekretów i zaufany pełnomocnik króla Władysława Jagiełły w procesie o ustalenie granicy pomiędzy Polską a państwem zakonu krzyżackiego, który to proces odbywał się w Rzymie w latach 1421–, w obecności papieża Marcina V.
Kolejny opis herbu
Powinien być Kogut biały w czerwonem polu w prawą stronę tarczy obrócony – opis według Szymona Okolskiego, a następnie powtórzony przez Kaspra Niesieckiego w Herbarzu Polski. Zgodnie z zasadami współczesnego blazonowania, opis oddaje więcej szczegółów herbu: W polu czerwonym kogut srebrny z orężem, oraz grzebieniem i podbródkiem złotymi, obrócony w prawą (heraldycznie) stronę, stojący na murawie zielonej. Nad hełmem , a nad nią umieszczony klejnot w postaci takiego koguta srebrnego, ale z rozpostartymi skrzydłami. Labry zdobiące herb – czerwone podbite srebrem. Pojawia się w polskiej heraldyce w roku 1496. Najwcześniejsze wzmianki potwierdzające jego graficzną formę, ale bez identyfikacji zawołania, pochodzą z roku 1300. W książce Zbiór Nazwisk Szlachty Piotra Nałęcz-Małachowskiego, znajduje się notatka o nadaniu tego herbu w roku 1496 rodzinie Kurków przez króla Polski Jana Olbrachta. Data ta zbiega się z uchwaleniem przez monarchę statutów piotrkowskich i przyjęciem zobowiązań lennych wobec króla przez księcia mazowieckiego Konrada III Rudego, co wraz z wprowadzeniem arbitrażu królewskiego pomiędzy księciem a szlachtą mazowiecką, w praktyce zrównywało w prawach szlachtę mazowiecką z koronną. Ta zbieżność dat wskazuje, że mamy raczej do czynienia z potwierdzeniem i wzbogaceniem o nowe, dawniejszych przywilejów szlacheckich rodziny Kurków, oraz z włączeniem herbu Kur do kanonu heraldyki ogólnopolskiej, nie zaś z aktem nobilitacji i kreacji tego herbu, który znany jest wcześniej pod nazwą "Kokoty" i pojawia się w zapiskach sądowych dotyczących Mikołaja Kiczki w roku 1426 – o czym wspomina Piekosiński w swoim dziele Heraldyka polska wieków średnich. Dość późne pojawienie się herbu Kur w polskiej heraldyce tłumaczyć można i tym, że na terenach Mazowsza herby zgodne z europejską stylistyką i tradycją formowały się poprzez XV aż do połowy XVI wieku, a więc najdłużej spośród ziem Korony Królestwa Polskiego. W Europie symbol ten znany jest już od antycznych czasów, a wywodzi się między innymi z , gdzie jest znany pod nazwą Gallo, skąd zawędrował do: Francji, Hiszpanii, Niemiec, Niderlandów, Szkocji i Polski.
Symbolika herbu Kur
Kogut będący godłem herbowym ma swoje znaczenie symboliczne, podobnie jak barwa tarczy herbowej. Zbiór cech przypisywanych temu ptakowi wpisuje się zarówno w kanon tradycji symboli chrześcijańskich jak i pogańskich. W obu tych nurtach kulturowych, cechy charakteryzujące koguta są zbieżne. Stąd w heraldyce, która łączy i splata ze sobą oba te systemy, kogut utożsamia następujące wartości: męskość, odwagę i czujność, a czerwona barwa tarczy: energię, zapał, gniew, odwagę oraz krew. W herbie Kur występuje też złota barwa – (dziób, grzebień i szpony), oznaczająca: bogactwo i wewnętrzne skarby duszy. W antycznej Grecji kogut był obok sowy uznawany za symbolicznego ptaka bogini Ateny i niejednokrotnie umieszczany na tarczach hoplitów.
Legenda herbowa
Z herbem Kur związana jest legenda, głosi ona że został on nadany rycerzowi w uznaniu jego zasługi dla ocalenia obozu królewskiego. To właśnie dzięki czujności wykazanej nocną porą przez owego rycerza i jego odpowiedzialnej postawie, udało się załodze obozu odeprzeć niespodziewany atak wroga. Tym sposobem uratowano władcę i cały obóz przed niechybną zagładą. Legendę spisaną przez Szymona Okolskiego w Orbis Polonus Splendoribus Coeli... z 1641–1643 roku przywołuje następnie w swoim Herbarzu Polski Kasper Niesiecki.
Rodziny herbowe
Większość rodzin posługujących się herbem Kur występowała na , w powiatach: ostrołęckim, wołomińskim, dawnym stanisławowskim, oraz we wschodniej części Wielkiego Księstwa Litewskiego, w dawnym województwie mścisławskim. Rodziny posiadające wspólny rdzeń nazwiska przedstawiają się następująco: Kur, Kurek, Kurski, Kurzewski, Kurakowski, Kurowski, Kurzecki, Kurzyk, Kurzyna. Większość z tych rodzin, posiada również wspólny – wywodzą się bowiem od jednego przodka, noszącego znane na Mazowszu w XII wieku imię przezwiskowe Kur. W fundamentalnym dla genealogii dziele tyczącym tematu genezy nazwisk polskich – Nazwiska PolskieJana Stanisława Bystronia, omawiana jest między innymi od-herbowa i patronimiczna geneza wyżej wymienionych nazwisk od nazwy herbu Kur. Herbem Kur posługują się ponadto: Karszeńscy v. Karszańscy, Horodyńscy, Bosowscy i Szaprowscy. Wspominani są również u Adama Bonieckiego Kazimierscy. Podczas obrad sejmu w 1683, Franciszek Graf von Oppersdorff otrzymał indygenat na polskie szlachectwo wraz z herbem Kur. Uzyskał to za zasługi położone podczas wojny ze Szwedami, która toczyła się za panowania króla Jana II Kazimierza.szlachectwa w Heroldii Królestwa Polskiego Przed powołaną do istnienia przez władze zaborcze po upadku powstania listopadowego, komisją do badania szlachectwa, potwierdzenie swoich przywilejów stanowych, uzyskał w roku 1854 pieczętujący się herbem Kur, Joachim Józef Kurakowski – syn Władysława, pochodzący z powiatu ostrołęckiego. Według książki Rodzina Herbarz Szlachty Polskiej, Seweryna Uruskiego – rodzina Kurakowskich posługiwała się dawniej nazwiskiem Kur, a modyfikacja pierwotnej formy tego nazwiska dokonana została w końcu XVII wieku.
Nasze gniazdo rodzinne
Góra nad Notecią – wieś w Polsce położona w województwie wielkopolskim, w powiecie czarnkowsko-trzcianeckim, w gminie Czarnków. W latach 1975-1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa pilskiego.
Z genealogii:
Grzegorz Gamrat Kurek, ziemianin mścisławski, pozwał 1663 r. Gimbuta o najazd dóbr Miluty, królewszczyzny w jego posessji będącej, odziedziczonej po zabitym przez wojska moskiewskie ojcu, Adamie Gamracie Kurku (Ist. Jur. Mat. XXV). Jan Kurek podpisał 1700 r. laudum województwa mścisławskiego, przeciw Sapiehom. Szymon Kurek z mścisławskiego, a N. z ruskiego województwa, podpisali 1733 r. elekcję Leszczyńskiego, Tadeusz i Michał, z mścisławskiego, obiór Stanisława Augusta. N., chorąży przedniej straży, wyznaczony 1764 r. komisarzem w województwie mścisławskiem (V. L.). Na drugim manifeście szlachty litewskiej 1763 roku, podpisani Jan Kurek, towarzysz Jego Królews. Mości, landwójt mścisławski, Djonizy, Tadeusz, Stefan, dwóch Janów, Walenty, Aleksander i Ludwik (V. L. VII. 71). Anna, dziedziczka Sutok, a Andrzej i Józef, dziedzice Jurkowszczyzny, w mścisławskiem, 1900 r.
----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
2 maj 1239, w PłockuBolesław książę mazowiecki potwierdza sprzedaż wsi "Doiasdovo" przez Cur'a i Józefa za 7 grzywien. (łac.) Pieczęć Bolesława I, księcia mazowieckiego, sandomierskiego. Pieczęć konna I ( 1230 - 1241 ? )+ S BOLEZLAI DVCIS MAZOVIE SANDOMIRIE - napis majuskułą w otoku w podwójnej obwódce. W polu pieczęci rycerz na koniu biegnącym stępa w prawo. Rycerz w zbroi, w stożkowatym hełmie z nosalem, w prawej ręce trzyma włócznię z trójstrefowym proporcem, a na lewym ramieniu wypukło profilowaną tarczę. Ostrze włóczni wkomponowane w legendę.
Opis z książki S. K. Kuczyńskiego,
Pieczęcie Książąt mazowieckich, Wrocław 1978, nr 9
fot. Nadanie wsi "Dojazdowo"
----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
B. dei gracia dux mazouie omnibus Christi fidelibus imperpetuum .Notum sit || omnibus tam presentibus quam subsequentibus, quod cur ( sic ) et Jozeph eme || runt hereditatem, que wlgo doiasdouo dicitur, a mymrido fili || o nynognevy consanguineis eius non contradicentibus,pro VII || marcis argenti et medja iure hereditario possidendam Cuius || rei sunt hij testes Barto Windinus dapifer frater eius Johannes Paulus || uel Nicholaus starceuo Petrus subcamerarius, Clymas subiudex Bozei Andreas sasini Guernos Pacozlauus capel || lanus Petrus subcancellarius Factum in Plocsk in festo Sigis|| mundj regis, anno abincarnacione (sic) domini M° CC° XXX° nono.
Tłumaczenie
B[olesław] z łaski bożej książę Mazowsza wszystkim wierzącym w Chrystusa na zawsze. Niech będzie wiadomym wszystkim tak obecnym jak przyszłym, że Kur i Józef kupili wieś, która nazywa się Dojazdowo, od Mymrida, syna Niongniewa, za zgodą krewnych, za 7 i pół marki srebra z prawem dziedziczenia. Świadkami byli: Barto, Windinus, stolnik, brat jego Jan, Paweł, Mikołaj Starcewo, Piotr, podkomorzy, Klimas, podsędek, Bożej, Andrzej, Sasin, Guernos, Pakosław, kapelan, Piotr, podkanclerzy. Dane w Płocku, w święto króla Zygmunta, roku od wcielenia pańskiego MCCXXX dziewiątego.
fot. Jan i Marta Kurkowie z córkami Barbarą i Janiną
fot. Jan i Marta Kurkowie - Lipsk
fot. Odpis dokumentu - brak tłumaczenia
fot. Jan Kurek
fot. Marta Pertek
fot. Synowie Jana i Marty Edmund i Jerzy
fot. syn Jana i Marty - Edmund
fot. Marta Pertek w wieku 18 lat. Berlin 1900 r
fot. Marta Kurek z córkami Barbarą i Janiną w Duksztach - Litwa
fot. w środku Barbara i Janina Kurek - córki Jana i Marty
fot. Jerzy Erwin Kurek z żoną Jadwigą Teresą Bąkowską
i synami Stanisławem Kazimierzem i Jerzym Kazimierzem
fot. złote gody Jana i Marty Kurków - ogród w Mosinie
1.Jadwiga Teresa Bąkowska 2.Jerzy Erwin Kurek 3.Marta Kurek (Pertek)
4.Jan Kurek 5.Janina Górecka(Kurek) 6.Barbara Czosnowska (Kurek) z Danusią
7.Henryk Górecki 8.Konrad Czosnowski 9.Henia Górecka 9.Justyna Górecka 10.Stasiu Kurek
11.Marysia Ludgarda Kurek 12.Jurek Kurek
fot. kuzyni - Kurkowie, Góreccy i Czosnowscy
1. Stanisław Kurek 2.Henryka Górecka 3.Andrzej Czosnowski
4.Justyna Górecka 5. Lidia Górecka
fot. nominacja Jana Kurka na naczelnika stacji we Wronkach
fot. życzenia dla Jana i Marty Kurków
od arcybiskupa poznańskiego z okazji złotych godów
fot. kamienica Jana Kurka w Lipsku
fot. pamiątki po Janie Kurku: śpiewnik kieszonkowy,
filiżanka z zabezpieczeniem na wąsy, zegar, zegarek kieszonkowy, order,
akt zgonu Jana Kurka, odpisy z książki mekdunkowej w Mosinie,
adnotacja z parafii w Lubaszu
Strona Genealogiczna Stanisława Kurka
Stanisław Kurek
kontakt:
stan.kurek@gmail.com
Trochę o wuju Stanisławie z Małej Piaśnicy
Praca
1961 - 2 m-ce Dar Pomorza, kandydatka
1962 - 6 m-cy Dar Pomorza, rejs ku chwale Bandery
1963-4 - 10 m-czna praktyka na m/s Ludwik Solski
1964 - 3 tyg kurs m/s Horyzont
1964-96 - Polskie Linie Oceaniczne w Gdyni od asystenta pokładowego do kapitana
1970-2 - (2 lata 8 m-cy) sztauer w PLO Szczecin
1973-6 - 2 of m/s Edward Dembowski,
nauczyciel zawodu "Wiedza okrętowa" Liceum Morskie w Gdyni
1980-82 - 1 of na statkach obcych bander w ramach Polservice Warszawa
1982-8 - kier Biura Portowego PLO na Terminalu Kontenerowym w Gdyni
1988-91 - kpt na statkach obcych bander w ramach Polservice Warszawa
1996-99 - Polska Żegluga Morska w Szczecinie
Jako Kapitan
1985 - nominacje uroczyście wręcza Dyrektor Naczelny PLO w Gdyni,
mgr Kazimierz Misiejuk
1991-96 - prom m/s "Elbląg" najdłużej dowodzony przeze mnie statek na linii Gdynia - Helsinki w PolAfrica i Helsinki - Muga w czarterze PolFin oraz Helsinki/Muga - Kopenhaga/Arhus w czarterze FinCariers
1961-99 - w sumie zrobiłem: 720 rejsów i przepłynąłem 863 184 Mm czyli okolo 20 razy opłynąłem kulę ziemską po równiku zawijając do 225 portów
Fakty Biograficzne
1942-10-29 ur Wituchowo
1950-09-01 rozpoczęcie nauki - Szkoła Podstawowa w Międzychodzie
1961 matura - Liceum Ogólnokształcace w Międzychodzie
1962 Chrzest Morski - "Korab" (006°47'E)
1964 technik nawigator - Państwowa Szkoła Morska w Gdyni
1965 Porucznik Żeglugi Małej
1969 Porucznik Żeglugi Wielkiej
1977 Kapitan Żeglugi Małej
1984 rolnik - Zespół Szkół Rolniczych
w Dusocinie
1985 Kapitan Żeglugi Wielkiej
O Kurkach i Pertkach - list od Pani Marii Sołtysiak
W niedzielę byłam u seniorki której ojczym to Marcin Kurek z Góry. W Górze mieszkało dużo Kurków. Ich historia jest dość zagmatwana. Ponieważ bardziej interesowała mnie strona Sołtysiaków skoncentrowaliśmy się tylko na tym rodzie. Teraz częściej będę kontaktowała się telefonicznie i może będę miała dokładniejsze informacje. Ciocia większy kontakt miała z rodziną Kurków niż Sołtysiaków. Ciocia ma 94 lata, ale na szczęście dobrą pamięć. Zapomniałam zapytać się o rodziców Marcina i jego datę urodzenia. Jedna z córek Marcina Kurka wyszła za mąż za Pertka i to właśnie Pertkowie pozostali w Górze. Teraz mieszka tam jeden z wnuków Józefy zd. Sołtysiak i Marcina Kurka. Jest to Paweł Kurek. On wybudował nowy dom, a stary rozebrał. Nie wiem czy ma zdjęcia starego domu. Na tle starego domu w mojej galerii jest zdjęcie ślubne Anny i Edmunda Kurków. Na tym zdjęciu są same Kurki, bo matka Anny była siostrą Marcina Kurka. Anna i Edmund musieli mieć zgodę. Po ślubie Anna i Edmund wyprowadzili się do Rudy Śląskiej.
Pozdrawiam Maria Sołtysiak.
Inna adnotacja o rodzinie Pertków
Córka Kurków- Benigna ur.w 1932 r. wyszła za mąż za Henryka Pertka ur.w 1934 r.i pozostała w Górze. Oni z kolei mieli dwóch synów Tomasza i Piotra. Piotr ur. w 1965 r. mieszka w Górze na ojcowiźnie Sołtysiaków.